SESSİZLİĞİN BÖYLESİ

Soğuk dokunuşları omuzumdan atmak isterken ayağa kalkamadığımı görmek korkuttu ilk anda. Rengim solmaya yakın ve sıcaklığım kayboluyor ayakucumdan başlayıp. Karanlık dört bir yan. Kızıl bir fener görüyorum çok ötelerde. Ne konuşabiliyor nede duyabiliyorum. Çığlıklar boğazımda düğümlenirken kurduğum rüya aleminide yakıyor içlerinden biri. İnsan mı demeli bilmiyorum. çiçekler ve otlar dört bir yandan kendini salmaya ne zaman başlarlar acaba. Sağım solum boş kapalı bir kutu artık heyecanlarım. Aklımdan geçeni okur gibiyken sessizlik, garip geliyor; birdaha asla göremeyecek olmam sevdalıklarımı..